De foto-impressie is helaas weggevallen.

De viering van de Wereldgebedsdag werd dit jaar gehouden op 7 maart in de Armeens Apostolische Kerk te Almelo. De viering werd zeer goed bezocht. De orde van de dienst werd ons dit jaar aangereikt door vrouwen ui Egypte. Het thema was “Bron van Leven”. In zijn welkomstwoord namens de Raad van Kerken Almelo zei ds. Harry Mondeel: “Met deze viering vanavond proberen we als mensen uit verschillende geloofsgemeenschappen te zoeken naar wat ons verbindt en inspiratie te putten uit onze gemeenschappelijke bron, zoals boomwortels voeding zoeken voor de bladeren en de bloesem. Deze weken zien we met verbijstering hoe snel er ook in Europa een crisissituatie kan ontstaan en mensen vijandig tegenover elkaar komen te staan. Een koude oorlog dreigt opnieuw. Wij worden uitgedaagd om de verbondenheid met elkaar te zoeken en te versterken”, ook wereldwijd, omdat we allen leven uit dezelfde bron van leven.

Daaraan wil de wereldgebedsdag dienstbaar zijn”.
Priester Mashtots van de Armeens Apostolische Kerk opende de avond met een gebed en het koor van deze kerkgemeenschap,. “Keghart”(speer), zong daarna een aantal liturgische gezangen. De samenzang in de viering werd op goede wijze ondersteund door het koor van de Noach- wijkgemeente “Together” o.l.v. Frank den Bakker. De heer Marcel Sissing voorganger van de gemeenschap Apostolisch Genootschap Almelo hield een overweging over het thema van de viering “Bron van Leven”.
Aan het einde van de viering werd er een collecte gehouden ten behoeve van hulp aan zieken, daklozen, wezen en gehandicaptenzorg in Egypte. De collecte bracht E. 362,- op. Na afloop was er gelegenheid om elkaar te ontmoeten bij de koffie met een extra traktatie . De Armeense gastvrijheid die we ieder jaar opnieuw mogen ervaren, verdient alle lof! Ook konden we nog genieten van een optreden van de folkloristische dansgroep “Arton” van jongeren uit de Armeense gemeenschap. Bovendien was er ook nog een expositie van schilderijen van Kristine Art. In haar schilderijen heeft ze veel typisch Armeens religieuze motieven verwerkt.

Bron van Leven
Marcel Sissing, sinds april vorig jaar voorganger van de gemeenschap Almelo van het Apostolisch Genootschap, sprak tijdens de Wereldgebedsdag 2014 in de Armeens Apostolische Kerk onderstaande overweging uit.

Bron van leven:
In ons genootschap zingen we:

“God de bron van alle Leven
Toont zich in veelzijdigheid
Ik voel me door zijn kracht gedreven
Door de liefdemacht bevrijd”

De kern zit voor ons in ons geloof dat wij allen deel zijn van een groter geheel, voortgekomen uit dezelfde bron. Een onzegbaar mysterie, dat we eerbiedig God noemen: de levensbron. Dan kan liefde ontstaan voor het geheel, een universele liefde. Een liefde die boven ons zelf uitstijgt.

In dit licht gezien is God de bron van leven als scheppende macht: heel dichtbij, in planten, dieren en mensen.

We spreken over deze bron van leven in beelden “zoals de zon die licht en warmte geeft”. Evenals een “bron van water des levens dat ons van zoveel geneest”. Deze beeldspraak is niet toevallig. We verlangen naar de bron: de oorsprong van ons levend geloof. De zon is de bron van warmte en licht maar de bron kan ook een oorsprong zijn van fris en helder water. Mensen kunnen er niet buiten. Zonlicht, warmte en water zijn allemaal onmisbaar voor het leven op aarde en we noemen ze in één woord: levensbron.

Zowel in letterlijke als figuurlijke zin is een bron van leven het begin van leven. Zonder bron of anders gezegd “zonder een punt waarvan het uit gaat”, geen licht, warmte of water.

Een bron is ook een plaats waar mensen elkaar ontmoeten. In de bijbel wordt verteld over gesprekken bij de bron waar men naar toe ging om schoon en fris water te halen. Vooral voor volkeren in de woestijn is water schaars en dan is de bron het middelpunt van de samenleving.

Dat symboliseert dat de bron niet enkel voor eigen gebruik is maar ten dienste staat aan de hele gemeenschap. In apostolisch taalgebruik is het een gezegde “bronverbonden te willen leven.” Dat is een keuze en roept een beeld op van onszelf, waarin we met alles wat we zijn, ons verbonden voelen met onze oorsprong.

Is dat niet iets om bij stil te staan en te overdenken?

Om vanuit onze oorsprong te willen leven, houdt verband met ons geloof dat het leven ons gegeven is, een Godsgeschenk. In dat, als geschenk ontvangen leven, kunnen we groeien en onze talenten ontplooien om invulling te geven aan ons leven. We bouwen mee aan de schepping.

Scheppend leven om lief te hebben en aan vrede te werken. Dat is, bij alles wat zich in ons leven voordoet, waar we naar verlangen en waarop we ons dagelijks bezinnen.

Verbondenheid met het leven, met de wondere samenhang der dingen is een ervaring die het alledaagse overstijgt en er toch ook weer deel van uitmaakt. Ten minste zolang we nog vervuld zijn van verwondering en dankbaarheid.

Dan kunnen we zelf een bron zijn van inspiratie en liefde. Soms is de bron in onszelf verstopt geraakt door verbittering, argwaan, angst. Het is als in de natuur in de winter. Het lijkt of het leven: de groei en bloei, er niet is maar het leeft nog wel en wacht slechts op de warmte en het zonlicht van het voorjaar.

Er komt een moment dat je de bron in jezelf weer vrij moet maken opdat je ontvankelijk in het leven blijft staan.

Ik denk aan de woorden van Etty Hillesum
“Binnen in me zit een hele diepe put. En daarin zit God. Soms kan ik erbij. Maar vaker liggen er stenen en gruis voor die put, dan is God begraven. Dan moet hij weer opgegraven worden.”

Het kan heel erg helpen als je liefde, warmte, en aandacht van iemand in je omgeving krijgt.

Laten we onszelf en elkaar oproepen om te delen van het vele dat ons gegeven is. Amen